Rozdział 16 – Heliotrop Peruwiański

Beta @NinaAvdeeva <3

~*~

– Gdzie byłaś? – zapytałam, gdy matka wtargnęła gwałtownie do domu. Wyglądała na podenerwowaną. Spięła włosy, choć zazwyczaj rozpuszczała swoje jasne loki. Nawet obcisłe dżinsy wzbudzały podejrzenia, gdyż zwykła nosić eleganckie, materiałowe spodnie.

– Musiałam zrobić zapasy – bąknęła, wyjmując ze skórzanej torebki papierowe opakowanie.

– Co to jest? – zapytałam, krzywiąc się na widok tego, co trzymała w ręku. Był to spory pęk ziół. – Herbatka na uspokojenie?

Matka wywróciła oczami i pokręciła głową, a kręcony kosmyk włosów opadł jej na twarz.

– To zioła, Vivian – burknęła i podeszła do mnie. Wciąż byłam w szlafroku i nie zdążyłam przebrać się po tym, jak pożegnałam się z Jaredem. – Heliotrop peruwiański.

– Że co? – Skrzywiłam się i przyjrzałam ziołom. – Przerażasz mnie.

– Heliotrop peruwiański zapobiega urokom, a przede wszystkim działa drażniąco na wampiry. To dość rzadka roślina w tej okolicy – wyjaśniła, pokazując mi garść ciemnozielonego suszu.

– W takim razie skąd to masz? – Skrzyżowałam ręce na piersi, wpatrując się w matkę, która dziwnie się zachowywała.

– Od pewnej znajomej.

– Tylko nie mów, że od Elizabeth – powiedziałam cierpko. Od razu na myśl przyszła mi rodzina wampirów.

Lillian schowała zioła z powrotem do papierowej torebki. Była tajemnicza, co wciąż wydawało mi się bardzo dziwne.

– Nie, nie od Elizabeth. Od pewnej… wiedźmy – bąknęła.

– Wiedźmy? Świetnie – mruknęłam i zaśmiałam się gorzko. Przypomniałam sobie magiczne herbatki, które matka podawała mi od jakiegoś czasu. Wszystko zaczęło nabierać sensu. – Mnie też tym faszerowałaś, co?

– Daj spokój, Vivian. To dla twojego dobra. Nie chciałam, by coś ci się stało. Obawiam się jednak… – jej głos zadrżał – …o twojego ojca. Ostatnio coś dziwnego się z nim dzieje – dodała, z trudem przełykając ślinę. Wyglądała na zaniepokojoną. Zrobiło mi się jej żal, gdyż doskonale wiedziałam, dlaczego ojciec nagle stał się inny.

Cholerny drań, pomyślałam.

– To na pewno nie ma nic wspólnego z wampirami – powiedziałam spokojnie. Chciałam wyjawić jej prawdę, ale obawiałam się, że to jeszcze bardziej by ją zniszczyło. Od zawsze była wrażliwą osobą.

– Skąd ta pewność? – Jej wzrok stał się tak przeszywający, że nie byłam w stanie patrzeć jej prosto w oczy. Zazwyczaj kłamstwa przychodziły mi dość łatwo, ale tym razem ciało mnie zdradziło. – Przez ostatnie dni nie mogłam się do niego dodzwonić, a gdy w końcu odebrał, powiedział, że nie może teraz wrócić do domu.

– Mamo, o–on… – wymamrotałam. Już dłużej nie mogłam wytrzymać. Sumienie mnie zżerało, gdy tylko o tym pomyślałam.

– Vivian… czy ty coś wiesz? Rozmawiałaś z nim?

– Nie chciałam ci mówić, ale… – zaczęłam, krążąc w nerwach po pokoju. Musiałam to z siebie wydusić. – On kogoś ma.

Matka otworzyła usta, chcąc coś powiedzieć, ale zaraz je zamknęła. Zbledła, zacisnęła wargi i schowała twarz w dłoniach, zaciskając wąskie palce na powiekach.

– A ja wierzyłam, że to przez wampiry i to cholerne miasto. – Zaśmiała się gorzko, a po jej lewym policzku spłynęła łza, którą momentalnie otarła. – Sukinsyn.

– Mamo…

Matka uniosła dłoń, by mnie uciszyć i rozciągnęła usta w sztucznym uśmiechu.

– Od dawna o tym wiesz?

– Od jakiegoś czasu – odpowiedziałam szeptem.

***

Nasza rozmowa nie trwała długo, ponieważ matka chciała pobyć sama i wszystko przetrawić na osobności. Spodziewałam się gorszej reakcji, ale najwidoczniej sama podejrzewała romans ojca. Czułam się jeszcze gorzej, niż sądziłam, że będę się czuć. Miałam nadzieję, że kamień spadnie mi z serca, gdy wyjawię jej prawdę, ale w zasadzie wciąż odczuwałam dziwny ciężar. Wszystko coraz bardziej mnie przytłaczało – sprawa ojca, Jareda i cholernych wampirów. Miałam już dość tajemnic i przykrych historii, których byłam świadkiem. Nie mogłam stać bezczynnie z założonymi rękami, musiałam działać.

Chwyciłam telefon, po czym wystukałam numer i po paru sekundach usłyszałam niski baryton:

– A myślałem, że się już nie odezwiesz.

William McFeenly wydawał się zadowolony z faktu, że do niego zadzwoniłam.

– Chcę wystąpić. Najlepiej dzisiaj – powiedziałam stanowczo, wpatrując się w swoje odbicie w dużym lustrze, które stało w moim pokoju. Wyobrażałam sobie swoją sylwetkę w skąpym stroju, wijącą się na scenie przed męską publiką.

– To nie takie proste, Vivian. Już ci mówiłem.

– Wierzę w ciebie i twoje możliwości. Załatw to. Będę u ciebie wieczorem – oznajmiłam, a następnie się rozłączyłam.

Zdjęłam mięciutki szlafrok, w którym spędziłam niemalże cały dzień i pomknęłam pod prysznic. Usłyszałam dobiegające z dołu dźwięki tłuczonego szkła. Bezzwłocznie wynurzyłam się z kabiny prysznicowej, okrywając ręcznikiem, i ostrożnie, by się nie poślizgnąć, ruszyłam do salonu.

– Co do cholery?! – krzyknęłam, stając na zimnych schodach. Matka siedziała w salonie, tłukąc swoje ulubione wazony, które dostała w prezencie od ojca kilka lat wcześniej. W ręku trzymała butelkę starej szkockiej, nucąc piosenkę AC/DC, „Highway to Hell”.

– I'm on the highway to hell… – śpiewała i kołysała się do rytmu. Kolejny wazon wylądował na podłodze, rozpadając się na milion kawałeczków.

– Nie wiedziałam, że słuchasz rocka – rzuciłam, zamykając oczy, by nie patrzeć na następną stłuczoną rzeźbę, która wzbiła się w powietrze. Matka miała pokaźną kolekcję wazonów i rzeźb. Większość z nich była pamiątkami z podróży lub właśnie podarunkami od ojca.

– Ja też dużo rzeczy n-nie w-wiedziałam – powiedziała, bełkocząc. – Możesz do mnie dołączyć, j-jeśli chcesz, kochanie.

Wykrzywiła usta w szerokim uśmiechu i pociągnęła porządny łyk z butelki, a później głośno zaklęła, gdy przełykała mocny trunek. Nigdy wcześniej nie pozwoliłaby sobie na więcej niż łyk whiskey. Aż do dnia, gdy dowiedziała się o romansie ojca.

– Chyba spasuję. Jestem umówiona – mruknęłam, schodząc na dół. Trzęsłam się nieco z zimna, gdyż moje ciało owiał chłód. Woda kapała z włosów na stopnie, a ręcznik zdążył już stać się kompletnie mokry i zimny.

Zbliżyłam się do matki, uważając na rozbite kawałki, zabrałam jej ostatnią figurkę afrykańskiego bożka i ostrożnie odstawiłam ją na wysoki regał z książkami, by nie mogła jej dosięgnąć. Byłam od swojej rodzicielki znacznie wyższa.

Z trudem wyrwałam jej z rąk butelkę, rozlewając przy tym szkocką na swoją twarz.

– Chyba będę musiała wrócić pod prysznic – wymruczałam pod nosem.

– Zmarnowałaś d-drogi alkohol – rzekła matka, po czym skuliła się na kanapie i zaniosła płaczem.

– Mamo, wiem, że to dla ciebie trudne, ale nie możesz się upijać i rujnować domu. Nie martw się, ojciec za to zapłaci.

– N-nic mi nie będzie – wymamrotała z głową schowaną między kolanami. – Zostaw mnie samą, p-proszę. Nie chcę już słyszeć o tym d-draniu.

– Dajesz słowo, że nie będziesz robić głupstw? – zapytałam, czując się, jakbym rozmawiała z kilkuletnią dziewczynką, która narozrabiała.

– Tak – odpowiedziała krótko. – Już idź! – dodała i machnęła ręką.

Uwierzyłam jej, ale przed powrotem pod prysznic zamknęłam barek z alkoholami na kluczyk i sprzątnęłam ostre kawałeczki z podłogi.