Rozdział 15 – Little Liar

Beta @NinaAvdeeva <3

~*~

Po upływie około godziny krew przestała płynąć i zmiana opatrunków nie musiała odbywać się aż tak często. Jared był przytomny, ale znacznie osłabiony. Zmyłam krew z jego twarzy, po czym spróbowałam doprowadzić siebie do porządku.

Będąc w łazience, zastanawiałam się nad wszystkim, co spotkało mnie w przeciągu ostatnich kilku godzin. Opłukałam porządnie ręce, które trzęsły się niemiłosiernie. Byłam wycieńczona i chciałam odpocząć, lecz salonie wciąż był Jared, którym musiałam się zająć. Matka siedziała na fotelu, czuwając nad nim. Była spokojna i wcale nie przerażał jej widok zakrwawionego chłopaka w naszym salonie w środku nocy. Nie znałam jej od tej strony. Zwykle to z ojcem miałam lepszy kontakt, a matkę uważałam za histeryczkę, która, jak się okazało, tylko na nią pozowała.

– To jak? Opowiesz mi, jak to się stało? – zapytała szeptem, zerkając na mnie kątem oka, kiedy weszłam boso do pomieszczenia.

Usiadłam naprzeciwko niej i przedstawiłam całą historię, włączając w to tożsamość Jareda oraz wspominając o Victorii McFeenly.

– Nie wyglądasz na zaskoczoną – powiedziałam na koniec, patrząc na matkę, która nie zmieniła wyrazu twarzy.

– Dobrze, że nie wezwałaś karetki. Byłoby sporo kłopotów – oznajmiła tylko.

– Wiedziałaś o rodzinie McFeenley?

Matka spuściła wzrok i zacisnęła powieki na kilka sekund.

– Wiem od niedawna. Zorientowałam się, że Elizabeth jest… wampirem. Zapewniła mnie, że jej rodzina jest pokojowo nastawiona i nie zamierzają zrobić nam krzywdy.

– A co z resztą ludzi? Zobacz, co ta blondyna mu zrobiła! – rzuciłam, wskazując na Jareda.

Matka przetarła twarz. Na jej koszuli nocnej było kilka plam krwi.

– Nie możemy nic zrobić, Vivian. Ostatnio wciąż słyszy się o atakach. Elizabeth twierdziła, że jej rodzina nie jest za to odpowiedzialna. Podobno jest ich więcej, a do miasta wciąż napływają nowi. – Wstała, aby sprawdzić stan Jareda, który wyglądał znacznie lepiej, po czym powróciła na miejsce.

– Nie mogę w to wszystko uwierzyć – powiedziałam przez zaciśnięte zęby z grymasem na twarzy.

– Wierz mi, ja też nie jestem zadowolona z tego powodu.

Zaczynało się rozwidniać. Słońce powoli wynurzało się zza horyzontu. Było bardzo wcześnie i zupełnie straciłam rachubę czasu. Zmęczenie dawało o sobie znać, przez co moje powieki stawały się coraz cięższe. Z trudem patrzyłam na rażące światło świetlówki, mrużąc oczy.

– Idź, odpocznij. Ja z nim zostanę – zakomunikowała matka, podchodząc do mnie i  kładąc mi rękę na ramieniu.

Byłam skonana i jedyne, o czym marzyłam, to ciepłe łóżko. Nie mogłam jednak zostawić znajomego.

– A co z Jaredem? Muszę tutaj zostać. Zdrzemnę się na fotelu – powiedziałam, ziewając mimowolnie.

– Będę go doglądać. Gorzej, jeżeli ojciec wróci.

Zupełnie zapomniałam o ojcu, ponieważ w zasadzie to nie chciałam sobie o nim przypominać. Nie zdziwiłam się, że nie było go w domu. Nie miał po co wracać. Najwidoczniej jednak matka nie wiedziała o jego romansie.

– Jeśli wróci, przyślij go do mnie – powiedziałam stanowczo, na co kobieta uniosła brew i zmarszczyła czoło. – Może ja jednak z nim zostanę?

– Nie wygłupiaj się. Wyglądasz gorzej niż on. Zdrzemnij się.

Wywróciłam tylko oczami w odpowiedzi, wstałam z fotela i ociężale powlokłam się na górę.

***

Po zaledwie kilku godzinach snu obudziłam się, słysząc przez uchylone drzwi pokoju dochodzącą z dołu rozmowę. Podniosłam się ociężale i z trudem otworzyłam powieki. Przeciągnęłam się, przypominając sobie wydarzenia minionej nocy. Zerknęłam na zegarek, którego wskazówki wskazywały godzinę dziewiątą czterdzieści, po czym zerwałam się z łóżka, chwyciłam puchaty szlafrok i pomknęłam na dół, by sprawdzić, co z Jaredem.

Chłopak siedział w salonie z wielkim opatrunkiem na szyi, popijając herbatę czy inne ziółka matki, których intensywny zapach unosił się w powietrzu.

– Jak się czujesz? – bąknęłam, a na mojej twarzy zagościł lekki uśmiech.

– Dużo lepiej – powiedział również z uśmiechem, odstawiając kubek na stół. – Twoja mama zaparzyła mi jakieś zioła, które mają pomóc, a później wyszła – dodał, patrząc z wymownym grymasem na napar.

– Pamiętasz coś z zeszłej nocy?

Podeszłam do Jareda i usiadłam obok niego, krzyżując nogi. On zawahał się i zamyślił na moment. Wyglądał na zmęczonego, a jego włosy sterczały we wszystkie strony świata. Wyglądał dużo lepiej niż kilka godzin temu, ale wciąż nosił ślady walki i miał zaschniętą krew na ubraniach.

– Pamiętam, że… wracałem do domu po tym, jak śledziłem… – urwał, zerkając na mnie.

– Kogo śledziłeś?

– Williama – rzekł zupełnie poważnie.

Potrząsnęłam głową.

– Dlaczego miałbyś go śledzić?

– Gdy zaczęłaś interesować się tym klubem, skontaktowałem się z Williamem. Po naszym spotkaniu kazał mi się odczepić i przestać wypytywać. Zakazał mi kontaktować się z tobą. Na początku pomyślałem, że chodzi mu o ciebie. No wiesz… jest zazdrosny. Postanowiłem zapytać jednego z jego kumpli o klub. William dowiedział się o tym i zagroził mi, że źle się to dla mnie skończy. Później chciałem go śledzić, ale dopadła mnie ta wywłoka, jego siostra. – Przełknął ślinę, po czym złapał się za szyję. Skrzywił się nieco, ale po chwili zmienił wyraz twarzy.

– Victoria.

– Ta. Niezła suka – prychnął i pokręcił głową, co wywołało u niego lekki ból. – A więc wampiry. Wiedziałaś o tym?

– Nie miałam pojęcia – powiedziałam półszeptem i wbiłam wzrok w podłogę.

– Victoria nie może się dowiedzieć, że mnie znalazłaś, Vivian – rzekł, chwytając mnie za rękę. Miał ciepłą dłoń w odróżnieniu od Williama, który przyszedł mi na myśl.

– Wiem. Twój chevrolet wciąż stoi na podjeździe. Mam nadzieję, że nie zdążyła go zauważyć.

– Nie martw się. Zaraz będę się zwijać. I tak już dużo dla mnie zrobiłaś. Nie chcę sprawiać ci kłopotów – wymamrotał, po czym wstał, nieco chwiejąc się na nogach. Momentalnie chwyciłam go za ramię.

– Nie wygłupiaj się, Montgomery. Możesz tutaj zostać.

– Daj spokój, Vivian. Jeśli Victoria się o tym wszystkim dowie, skończysz jak ja albo jeszcze gorzej. Dam sobie radę. Jestem w stanie prowadzić.

– Jesteś pewien?

– Na sto procent.

Oddałam mu kluczyki od samochodu, ale nie byłam przekonana, czy jest w stanie prowadzić po tym, co go spotkało. Jared jednak uparł się i nie chciał odpuścić.

– Może cię zawiozę? – zaproponowałam.

– Nie, Vivian. Już naprawdę mi pomogłaś. Jestem ci niezmiernie wdzięczny i nie chcę, by coś ci się przeze mnie stało. – Wziął do ręki swoją zakrwawioną kurtkę.

– Nie martw się. Victoria za to zapłaci – powiedziałam stanowczo.

Jared wydał się nieco zmieszany moją wypowiedzią.

– Daj spokój, Vivian. Oni są niebezpieczni! – krzyknął, a w jego oczach pojawiły się iskierki.

– Wiem, ale musi być jakiś sposób.

Jared chwycił mnie za ramię.

– Nie wygłupiaj się. Proszę, nie rób nic głupiego.

Poprawiłam swój szlafrok i wtedy zorientowałam się, jak okropnie muszę wyglądać.

– Obiecujesz? – zapytał po chwili chłopak.

– Obiecuję – wymamrotałam, choć w myślach skrzyżowałam palce. Nie zamierzałam odpuścić. Zwłaszcza że Victoria nie wiedziała o tym, że wcale nie wymazała mi pamięci.