Rozdział 4 – Męska Koszula

Beta Nina Avdeeva. Dziękuję <3

~*~

Obudziłam się kolejnego dnia wpółprzytomna. Otworzyłam oczy, powieki zdawały się ważyć z tonę. Kompletnie zaschło mi w gardle, a usta spierzchły. Zadrżałam z zimna i naciągnęłam na siebie grubą kołdrę. Wtedy to zorientowałam się, że tak naprawdę nie pamiętałam, jak znalazłam się w moim pokoju

Próbowałam przypomnieć sobie miniony wieczór. Spędziłam go w towarzystwie rodziców i nowo poznanych sąsiadów, lecz później film mi się urwał i nie miałam pojęcia, co tak naprawdę się ze mną stało. Zrzuciłam kołdrę, zerkając na swoje ubranie. Leżałam w samej bieliźnie, czułam pozostałości makijażu na twarzy. Zerknęłam na poduszkę, która umazana była czarnym tuszem.

No świetnie, pomyślałam.

Nadal jednak nie mogłam sobie przypomnieć niczego, co działo się po wyjściu z przyjęcia.

Otrząsnęłam się i energicznie wstałam z łóżka, udając się do lustra, aby się w nim przejrzeć. Zobaczyłam sfatygowaną dziewczynę z pozostałościami makijażu, nieświeżymi włosami sterczącymi na wszystkie strony świata, ubraną w kusą bieliznę.

Pospiesznie wygładziłam włosy i zaczęłam poszukiwać wzrokiem szlafroka. Wtedy to natknęłam się na coś, co nie należało do mnie, a przynajmniej tak mi się wydawało. Na krześle tuż obok lustra leżała biała koszula. Ostrożnie ją chwyciłam, podnosząc do góry. Obejrzałam dokładnie przedmiot pewna, że nie należał on do mnie. Była to typowa, klasyczna męska koszula. Przeraziłam się nieco i natychmiast spojrzałam na łóżko. Serce podskoczyło mi do gardła i zamarłam na moment.

Co ja takiego zrobiłam zeszłej nocy?

Zaczęłam wyobrażać sobie najgorsze scenariusze. Ponownie wzięłam do ręki ubranie, zastanawiając się, do kogo należało. Sęk w tym, iż dzień wcześniej na spotkaniu u sąsiadów wszyscy mężczyźni postawili na klasykę. Było ich trzech: mój ojciec, James i… William.

Starałam się nie panikować i ochłonąć. Przecież na pewno nie zrobiłam nic złego. Zaścieliłam łóżko, wnikliwie je oglądając. Nie śmiałam zapytać rodziców o poprzedni wieczór. Bałam się zejść na dół i stanąć z nimi twarzą w twarz w obawie przed dziwnymi pytaniami, na które mogłam nie znać odpowiedzi. Schowałam koszulę do szafy, by ukryć ją przed rodzicami i samą sobą.

Doprowadziłam się do normalnego stanu, usuwając makijaż z twarzy, biorąc prysznic i zakładając normalne ubranie. Głód i pragnienie dawały mi się we znaki, więc ostrożnie otworzyłam drzwi pokoju i nasłuchiwałam, czy aby rodzice krzątają się po domu. Nie usłyszałam żadnych dźwięków, więc bezszelestnie zeszłam na dół i udałam się w kierunku kuchni. Kiedy minęłam próg pomieszczenia, do salonu wszedł ojciec.

– Ach, to ty. Myślałem, że twoja mama już wróciła. To w zasadzie dobrze, bo ja też zaraz wychodzę – wymamrotał i sprawdził godzinę na zegarku. W ręku trzymał kubek kawy. – Zobacz, uruchomiłem ekspres.

Odetchnęłam z ulgą, gdy nie zadał mi żadnego podejrzanego pytania o wczorajszy wieczór. Zdziwiłam się nieco, ponieważ ojciec ostatnimi czasy wychodził często. Być może w poszukiwaniu weny, która po latach go zaczynała opuszczać.

– To ona gdzieś poszła? – zapytałam lekko zaskoczona i przeczesałam wilgotne włosy.

– Jest sobota. Pojechała gdzieś z tymi swoimi znajomymi – mruknął i wywrócił oczami. – Ale nie myśl, że nie wiem, o której wróciłaś. Pogroził mi palcem, lecz wcale się tym nie przejęłam. Mój ojciec nie należał do surowych osób i jeszcze kiedy byłam małą dziewczynką, słabo wychodziło mu nakładanie na mnie szlabanów.

– Przecież nie mam piętnastu lat, tato – powiedziałam. W zasadzie to nie miałam pojęcia, o której wróciłam, ale ta odpowiedź wydawała się neutralna.

Tata popatrzył na mnie, marszcząc czoło.

– Wiem, ale martwię się o ciebie, choć ten młody McFeenly wygląda na porządnego człowieka – obwieścił, kiwając głową.

Czyli jednak spędziłam wieczór albo i całą noc z Williamem. Przełknęłam gorączkowo ślinę i bez słowa udałam się do kuchni w poszukiwaniu butelki wody.

***

Mieliśmy sobotę – dzień imprezy z Jocelyn i jej przyjaciółmi. Zupełnie o tym zapomniałam, ale Jo nie omieszkała mi przypomnieć, wysyłając mnóstwo wiadomości dotyczących mojego ubioru na sobotni wieczór.

Chwyciłam się za głowę i rzuciłam na łóżko. Odłożyłam telefon. Nie miałam ochoty odpisywać przyjaciółce, a tym bardziej iść na imprezę. Postanowiłam wybrać się na spacer i przewietrzyć się nieco, zanim przygotuję się na wieczorne wyjście.

Wyszłam z domu i po kilkunastu minutach drogi zatrzymałam się w małej kafejce, którą Jo pokazała mi ostatnim razem. Usiadłam przy stoliku, położyłam torbę i odetchnęłam z ulgą. Przywołałam kelnera, który błyskawicznie do mnie podszedł pełen entuzjazmu. Gdy na niego spoglądałam, chciałam, żeby zaraził mnie tym pozytywnym nastawieniem.

– Dzień dobry! Witamy w naszym bistro. Czego pani sobie życzy? Czy mogę coś polecić? – zapytał niski mężczyzna w niebieskim gustownym fartuszku z postawionymi na żelu włosami. Wyglądał dobrze, lecz jego głos przyprawiał o dreszcze. Był piskliwy i ostry, jakby trzydziestoletni facet nie przeszedł jeszcze mutacji. – Polecam cudowny omlet francuski z szynką na późne śniadanie bądź przepyszną kaczkę z owocami.

Spojrzałam na niego z lekkim niesmakiem, po czym zerknęłam do menu, które mi wręczył.

Za dużo żelu na tych tłustych włosach, pomyślałam i się skrzywiłam.

– Dziękuję, ale jestem wegetarianką, sam pan rozumie. Poproszę sałatkę owocową i dużą porcję soku. A do tego litr wody mineralnej – rzekłam, a dziwny kelner uniósł jedną brew, zapisał coś w swoim notatniku i udał się w stronę zaplecza z uniesioną ku górze głową.

Podparłam głowę ręką, zakrywając oczy i niemalże położyłam się na stoliku.

Podniosłam wzrok dopiero, gdy zauważyłam chłopaka, który stanął tuż przede mną. Zamrugałam kilkakrotnie i wyprostowałam się gwałtownie, rozpoznając w nim Williama.

– Nie spodziewałem się ciebie tutaj. Coś źle wyglądasz. Jak się czujesz po wczorajszym? – spytał mnie, a ja wytrzeszczyłam oczy ze zdziwienia i osłupiałam. Czułam, jak moje policzki zaczynały płonąć.

– Słucham? Zaraz, zaraz… Po jakim wczorajszym? Chyba czegoś tutaj nie rozumiem – wypaliłam.

– Nie mów, że nic nie pamiętasz. – Zaśmiał się, jednak zauważył, że mi wcale nie było do śmiechu. Przysiadł się do mojego stolika, a uśmiech zniknął mu z twarzy. Próbowałam na niego nie patrzeć. – A więc ty naprawdę nic nie pamiętasz. – Zerknął na mnie spod wachlarza rzęs, gdy ja skrzyżowałam ręce na piersiach i patrzyłam na niego gniewnie. 

– Niby co mam pamiętać? Byłam wczoraj na kolacji u twoich rodziców, a później piliśmy drinki. – Przygryzłam lekko wargę, czując się, jak kompletna idiotka. – Czego mi dolałeś do tych cholernych drinków?! – wybuchłam, powstrzymując się od krzyku.

– Więc jednak nie wiesz, co wydarzyło się później…

– Mów, czego mi dolałeś i co się wydarzyło – rzuciłam przez zaciśnięte zęby, wymachując rękami i zbliżając się do niego na odległość kilku cali. Na szczęście w restauracji nie było wielu osób, więc nikt nie skarżył się na moje zachowanie.

– Dziewczyno, chyba alkohol ci nie służy – mruknął, uśmiechając się.

Co takiego? Alkohol mi nie służy? Co za palant będzie mi mówił takie rzeczy?

– Niczego ci nie wlałem. Najwidoczniej za dużo wypiłaś…

– Jasne!

– Uspokój się, to wszystko ci opowiem. Wczoraj byłaś o wiele milsza, bez względu na to, ile wypiłaś – obwieścił, a mnie zamurowało.

A więc to prawda? To dlatego męczył mnie taki kac. To tłumaczyłoby moje pragnienie, ale nadal nie wiedziałam wszystkiego na temat ubiegłego wieczoru.

– Czy ty mówisz serio? – spytałam, a on kiwnął głową. – Cholera, co ja znów narobiłam? – mruknęłam pod nosem. Nie było mi wcale do śmiechu. Nie dość, że byłam skołowana, to jeszcze nie wiedziałam, co mam o tym myśleć.

– Już mówię… Wszystko przez Krwawą Mary albo ten nieszczęsny sok. Sam nie czułem się najlepiej, ale ty uparłaś się na kolejną rundę, a później następną. Dobrze, że nikt nas nie widział. Zaczęliśmy spacerować, potem krzyczałaś coś wniebogłosy i bawiłaś się zapalniczką. Miałaś w ręku dużą ilość papierosów… – zaczął.

Wpatrywałam się w niego i wsłuchiwałam we wszystko, co mówił. Było mi cholernie głupio i czułam się okropnie. Co za wstyd! Jak mogłam zrobić z siebie takie pośmiewisko? Bywało ze mną źle, ale nie aż tak, by upijać się w towarzystwie nieznajomego faceta.

– O Boże… – Schowałam twarz w dłoniach.

– …które rozrzucałaś wszędzie. Kazałaś mi przynieść bourbon. W sumie to nie wiem, ile wypiliśmy. – Zaśmiał się ponownie, ukazując rząd białych zębów.

Zamurowało mnie totalnie. Spoglądałam na niego zdezorientowana. Uśmiechał się i najwidoczniej bawiła go ta cała sytuacja, ale ja miałam ochotę zaszyć się gdzieś albo zapaść głęboko pod ziemię. No cóż… Z jego perspektywy musiało to wyglądać naprawdę zabawnie, ale ja czułam się upokorzona.

– Cholera jasna. Totalna ze mnie idiotka – powiedziałam cicho, odkrywając oczy.

– Mało tego. Ściągnęłaś z siebie bluzkę i rzuciłaś ją wprost we mnie. Dałem ci moją koszulę i odprowadziłem jakoś do domu, by ludzie nie pomyśleli sobie czegoś dziwnego. Dobrze, że twoi rodzice już spali.

– A więc to była twoja koszula… – wymamrotałam, kiwając głową. – Mogłeś mi oszczędzić tych szczegółów. Czuję się jeszcze gorzej niż wcześniej! Co mi w ogóle strzeliło do głowy?!

– Daj spokój. Po prostu za dużo wypiłaś i tyle. Zdarza się. Nic na to nie poradzisz. A co do koszuli, to jeśli już nie jest ci potrzebna, chciałbym ją kiedyś odzyskać. – Uśmiechnął się ponownie. Ciągle się uśmiechał! Miał naprawdę niezwykły uśmiech, ale teraz to mnie po prostu drażniło.

– Zdarza się? Cholera, co ty mówisz? Wyszłam na kompletną kretynkę i wariatkę w jednym! – krzyknęłam, aż kelner, który się zbliżał, wzdrygnął się i szybko położył moją sałatkę oraz sok, aby błyskawicznie oddalić się bez słowa.

– Vivian, spokojnie... Nieźle się bawiłem, widząc cię w tej bieliźnie. – Zaśmiał się już któryś raz z kolei i przeszył spojrzeniem moje ciało.

Walnęłam go torbą w głowę, po czym wyciągnęłam z niej portfel. Zapłaciłam rachunek i skierowałam się do wyjścia, zostawiając go z moim nieruszonym śniadaniem. Kiedy zauważyłam, że szedł za mną, przyspieszyłam kroku i wyszłam bezzwłocznie z restauracji. Will pobiegł za mną i chwycił mnie za rękę.

– Vivian, poczekaj. Przepraszam. W sumie to nie mam zbytnio za co przepraszać, ale przepraszam. Za to ty powinnaś mi podziękować, bo mogłabyś gorzej trafić. Byłaś bardzo śmiała zeszłej nocy, ale nie zamierzałem wykorzystać faktu, że kompletnie się upiłaś – rzekł z dosadną powagą.

Spiorunowałam go wzrokiem.

– Jakoś dałabym sobie radę. Skąd mam wiedzieć, czy mówisz prawdę? Niczego nie pamiętam – obwieściłam z nutą ironii w głosie i odwróciłam się na pięcie, ruszając przed siebie.

– Tak, jasne – syknął.

– Spier… Odczep się – szepnęłam, spoglądając na jego ponurą minę. Odwróciłam się i zaczęłam oddalać, zerkając na ludzi, których mijałam.

– A co z moją koszulą? – wrzasnął, wymachując rękami, kiedy znalazłam się już kilka metrów przed nim.

– Aż tak ci na niej zależy? W takim razie wyślę ci ją pocztą! – odpowiedziałam i nadąsana, a zarazem cholernie głodna udałam się w kierunku domu.

Z góry dziękuję za każdy motywujący komentarz. To wiele dla mnie znaczy i dodaje mi siły do działania. :) Pozdrowionka dla tych, którzy dotrwali do końca.
Edit. Zapraszam na moje drugie opowiadanie, gdzie pojawił się prolog.
grzeszne-sumienia